W dziale książki pisałem, że piszę kilka różnych książek. Tu przesyłam pierwszy rozdział (do tej pory napisałem ich siedem) mojej drugiej książki.
Proszę o komentarze i pomysł na jej tytuł.



Rozdział I
Nowa dziewczyna

    Kim jestem? Jestem nikim. Przynajmniej tak myślałem do czasu, aż równowaga w moim wewnętrznym świecie została zaburzona. Pusty świat w którym żyłem nagle rozszerzył się zmieniając mnie. Więc kim tak naprawdę jestem zdecydujcie sami.
    Sześćdziesiąt  lat temu nasz świat się zmienił. Wtedy to wynaleziono boskie roboty, przynajmniej tak je wtedy nazywano. Obecna nazwa to Titanusy. Były to biomechaniczne roboty kierowane z rdzenia i wrażliwe na fale mózgowe. Zaraz wytłumaczę co to znaczy, lecz najpierw powiem wam jak one wówczas wyglądały. Można by powiedzieć, że dla pilota były jak druga skóra. Pierwsze ich modele były wysokie na dziesięć metrów. Na początku miały one na celu pomaganie przy różnych pracach na przykład budowlanych lub rolniczych. Dlatego większość z nich miała wtedy wymienne dłonie. Można było dzięki temu używać ich w różnych dziedzinach bez konieczności budowania ich na nowo.
    Wracając jednak do wyglądu. Każdy titanus czy to nowy czy stary musiał posiadać rdzeń.  Jest to centrum dowodzenia w którym siedzi pilot. Z początku był on chroniony za specjalną podwójną szybą która wytrzymałaby uderzenie spadającym kamieniem ważącym nawet dwie tony. Znajdował się on w centralnej części robota, który jak powinienem powiedzieć na początku wyglądał trochę jak duży człowiek z plecakiem na plecach. Nogi i ręce można było wydłużać i skracać, dzięki czemu łatwiej można było dostać się do różnych miejsc. Plecak służył do przechowywania płynów potrzebnych do poprawnego działania. W głowie natomiast mieścił się główny superkomputer odpowiedzialny za przekazywanie instrukcji z rdzenia.
Sterować titanusem można było na trzy sposoby. Pierwszym było sterowanie ręczne. Wkładało się ręce i nogi w specjalne przegrody łączące rdzeń i kończyny. Nie wymagało to użycia głowy robota, lecz było trudne do opanowania i nie pozwalało wykonywać części zadań. Było ono raczej używane jako sterowanie awaryjne niż codzienne. Drugim typem sterowania było sterowanie przy pomocy panelu. Było ono łatwiejsze w użyciu i umożliwiało dokładniejsze oraz szybsze poruszanie się robota. Dodatkowo można było za jego pomocą wykonywać dodatkowe funkcje. Specjalny płyn znajdujący się pomiędzy szybami przesyłał sygnały elektryczne do głowy robota gdzie były one przetwarzane i przesyłane do kończyn. Ostatni sposób zmieniał jednak wszystko. Za pomocą specjalnych kabli, które były podłączane do kręgosłupa można było sterować za pomocą myśli. Z czasem ten sposób łączono z drugim sposobem co jeszcze bardziej ułatwiło korzystanie z robota. Twórcy jednak nie  przewidzieli tego jak trzeci sposób zmieni oblicze świata.
Poprzez korzystanie z impulsów nerwowych u młodszych pilotów zauważono nagły wzrost aktywności mózgowej. Spowodowało to odblokowanie u nich specjalnych umiejętności. Niektórzy z nich umieli podnosić przedmioty siłą woli. Inni unosili się w powietrzu. Jeszcze inni mogli widzieć w podczerwieni, słyszeć szepty, albo błyskawicznie się leczyć. Naukowcy stwierdzili, że zdolności te ukryte są w dotąd nieużywanych partiach ludzkiego mózgu. Chcąc wiedzieć ile i jakie umiejętności człowiek może poznać, zaczęto eksperymentować. U pilotów próbowano na siłę zmusić do odblokowania innych umiejętności. Jednak to zakończyło się fiaskiem. Osoby na których eksperymentowano traciły przytomność, pamięć, świadomość otaczającego otoczenia lub oszaleli. Stwierdzono jednak wtedy, że każdy człowiek rodzi się z pewną granicą ilości umiejętności. Zauważono też, że osoby powyżej 25 lat, które nie umiały ich używać, zaczynały tracić możliwość nauczenia się ich. Większość osób mogło korzystać z co najwyżej jednej mocy, zdarzały się jednak przypadki kiedy u jednej z osób przebudziło się więcej umiejętności. Pojawili się też tak zwani mieszańcy i połmieszańcy, czyli osoby które mogły łączyć umiejętności tworząc zupełnie inną. Mieszańcy mogli używać podstawowe umiejętności jak i łączonych, natomiast pół mieszańcy mogli korzystać tylko z łączonych. Mimo badania umiejętności nie wszystkie dało się rozsądnie wytłumaczyć. Dla przykładu były osoby, które stojąc w danym miejscu mogły zobaczyć, a czasami usłyszeć co działo się w danym pomieszczeniu wiele godzin, a nawet lat wcześniej. Istniały też osoby, które mogły stworzyć ogień który nie wymagał żadnego materiału palnego.
Wkrótce po tym odkryciu Titanusami zainteresowało się wojsko. Postanowili stworzyć wersje do działań militarnych, która współgrałaby z indywidualnymi umiejętnościami pilotów. Titanus alfa, tak nazwali ten projekt, miał za zadanie stworzyć robota z niedużą siłą militarną, ale z jak największym wykorzystaniem potencjału ludzkiego mózgu. Do sprawdzenia jak Titanusy  i ludzki mózg są zgrane, wykorzystano tak zwany współczynnik  kompatybilności. Już po pierwszych testach okazało się, że nie każda osoba jest w stanie pilotować wojskowy model Titanusa. Piloci u których współczynnik kompatybilności był mniejszy niż dziesięć procent, mieli poważne problemy z pilotażem, a w ich mózgach pojawiały się guzy zagrażające ich życiu. Istniały też osoby u których zaobserwowano nawet  sto procent współczynnika kompatybilności. Mogli oni dużo efektywniej korzystać z robotów, tak jakby były one częścią ich ciała.
Model alfa nie zwiększał jednak za bardzo umiejętności pilotów, a w dodatku siła militarna nie była za duża. Postanowiono zbudować lepszy model ze zwiększoną siłą militarną, który jednocześnie nieznacznie zwiększa umiejętności. Zlecono ten projekt niezależnym firmom. Zakazano je jednak testować osobom który współczynnik był mniejszy niż dziesięć procent. Okazało się wówczas, że wszyscy piloci którzy w modelu alfa mieli mniej niż sto procent, nie byli wstanie kierować drugiego modelu. Wśród pozostałych wszyscy mogli obsługiwać go, ale w różnym stopniu. Część z nich osiągnęła poziom stu procent. Przy trzeciej i następnych wersjach sytuacja była podobna. Jednak każda z nich była lepsza od poprzedniej. Zaczęto wówczas klasyfikować pilotów pod względem najlepszej wersji której mogli używać.
Trzydzieści lat po wynalezieniu titanusów świat ponownie uległ wielkiej przemianie. Zaczęła się wtedy wojna z nieznanym dotąd światu przeciwnikiem. Mimo wielu teorii nikt tak naprawdę nie wie z kim doszło do wojny. Dwudziestego kwietnia w większości światowych stolic pojawiły się niewiadomej konstrukcji roboty. Niebyły to jednak titanusy.  Mimo wyglądu jak człowiek ich części były bardziej opływowe. W dodatku ich części ciała nie były połączone. Roboty te miały rożne wielkości. Od trzymetrowych do trzydziestometrowych. W przeciwieństwie do titanusów, które unosiły się w powietrzu dzięki silniczkom odrzutowym lub umiejętności latania pilotów, roboty wroga latały swobodnie. Ich srebrno kolorowe pancerze były wykonane z niezwykle wytrzymałego nieznanego dotąd materiału. Z niemal wszystkich części ciała wystrzeliwały lasery. Natomiast z głowy z miejsca gdzie powinny być usta, raz na jakich czas wystrzeliwało potężne działo, które z większych modeli mogło nawet zniszczyć dwie dzielnice, a z mniejszych wieżowiec lub mniejsze budynki.  Już w pierwszych dniach wojny widać było znaczącą przewagę najeźdźcy. Wyprodukowane dotąd trzy modele titanusów, radziły sobie z mniejszymi robotami, ale większe stanowiły dla nich granice nie do pokonania. Na dodatek wróg wygrywał liczebnością. W sekretnych bazach zaczęto budować coraz lepsze modele titanusów. Po zaciętych walkach trwających dziesięć lat, udało się pokonać wroga. Udało to się głównie dzięki wkładowi dziesięciu osób, które kierowały szóstym modelem. Nie było jednak wśród nich żadnej osoby która osiągnęła sto procent.
    Pomimo pokonania agresora, nie oznaczało to końca wojny. Nikt nie wiedział skąd wziął się wróg, ani nawet celu jego ataku. Na dodatek raz na jakiś czas znikąd pojawiały się kolejne roboty wroga. Cały świat musiał być gotowy na każdy atak. W wielu miejscach na świecie zbudowano szkoły mające na celu przygotowywać nowych pilotów do walki. Dzięki postępowi technologicznemu, każda osoba niezależnie od języka którym się posługiwała, mogła chodzić do tej szkoły bez trudności w porozumiewaniu się. Oprócz nauki walczenia titanusami, uczono tam korzystania z umiejętności i konstrukcji titanusów. Dzięki temu piloci mogli pomóc naukowcom rozwinąć każdy model titanusów. W tych szkołach mogły się jednak uczyć tylko osoby które uzyskały sto procent kompatybilności z modelem alfa.
Wracając jednak do teraźniejszości.  Jestem czternastoletnim uczniem pierwszego roku akademii titanusów imienia trzeciego generała Magnusa Mayersa. Był on jednym z wcześniej wspomnianych pilotów szóstego modelu. Do mojej klasy chodzi bohater, ale nie jestem nim ja. Jest on średniego wzrostu blondynem. Ja natomiast jestem brunetem. Jego wszyscy podziwiają, mnie praktycznie nie zauważają. Jestem niczym duch, zresztą Duch to moje nazwisko. A on nazywa się Michael Brown i jest synem generała Richarda Brown’a, który też należy do sławnych pilotów szóstego modelu.  Moi rodzice natomiast nie mieszkają ze mną. Przez prace ciągle podróżują, więc widzę ich tylko kilka razy w roku. Nawet dokładnie nie wiem co oni robią, ale co miesiąc przysyłają mi pieniądze na utrzymanie. Oprócz nich mam młodszą siostrę, która z nimi żyje. Jak już mówiłem w klasie rozmawia ze mną tylko nauczyciel, natomiast z Michaelem rozmawiają prawie wszyscy, w końcu jest bohaterem, który w titanusie piątej generacji trzykrotnie walczył i wygrywał z nieznanymi. Tak właśnie on niedawna nazywa się najeźdźców. Podobno pierwszy raz walczył z nimi kiedy zaatakowali jego letnią wille. Wtedy wsiadł on w starego titanusa ojca i później razem z nim walczył z, aż trzema piętnastometrowymi robotami. W dodatku jest on w stanie posługiwać się trzema rzadkimi umiejętnościami takimi jak latanie, telekineza oraz przyśpieszona regeneracja komórek.
Nasza szkoła mieści się na sztucznej wyspie na morzu Śródziemnym. Dojazd do niego jest przez most zwodzony. Niedaleko znajduje się miasto. Budynek szkoły jest jednym z większych budynków w tym rejonie. Oprócz części szkolnej znajdują się w nim akademiki, z których korzysta większość uczniów. Na terenie szkoły znajduje się nawet lotnisko dla helikopterów, bo większość bogatych osób mieszka po za granicami szkolnej wyspy. Ja sam mieszkam w znajdującym się nieopodal mieście i dojeżdżam specjalnym opancerzonym autobusem. Wszystko jest po to by zapewnić przyszłym pilotom lub inżynierom należytą ochronę. Dodatkowo każdy uczeń zobowiązany jest do noszenia na terenie wyspy specjalnych opasek zakłócających umiejętności. Do zdjęcia ich potrzeba wpisać jeden z dwóch specjalnych kodów. Pierwszy zadziała tylko za zgodą nauczyciela, a drugi jest na sytuacje awaryjne. Trzeba się jednak po tym tłumaczyć. Kończąc jednak opisy szkoły przejdźmy do wydarzeń, czyli do dnia od kiedy pierwszy raz zostałem zauważany.
Ten dzień rozpoczął się zwyczajnie.  Jak zwykle po przyjeździe autobusu do szkoły poszedłem do klasy.  Przyjeżdża on na miejsce zawsze pół godziny przed zajęciami więc miałem trochę czasu dla siebie.  Jak co dzień nastawiałem uszy, żeby posłuchać co mówią inni w klasie, udając przy tym, że jestem z nimi.
– Byłem przed chwilą przy tablicy ogłoszeń – mówił sapiąc Mark Pierce, brunet w okularach, który jest drugi zaraz po mnie w mechanice. – W przyszłym tygodniu ma się odbyć  test ilości umiejętności.
    Test ilości umiejętności polega na tym, że specjalna maszyna sprawdza maksymalną ilość umiejętności jaką może posiadać dana osoba. Po za tym lekko oddziałuje na rejony mózgu w którym ukryte są dane umiejętności. Nikt jednak nie wie kto wynalazł te maszynę.
– Pewnie będę mieć najlepszy wynik – odpowiedział lekceważąco Michael. – W końcu posiadam aktualnie, aż trzy umiejętności.
– Na pewno ci się to uda. Może nawet przewyższysz z ich ilością przewodniczącą – powiedziała Michele Colins, niska brunetka o wysokim czole, prezes fanklubu Michaela.
– Nie może, ale na pewno ją przebije, w końcu jestem synem generała. – powiedział z uśmiechem Michael.
    Przewodniczącą samorządu uczniowskiego jest Isabella Smith. Jest ona pół włoszką pół amerykanką. Jako jedyny uczeń w całej szkole może kierować szósty model titanusa. Mówi się też, że zna około ośmiu umiejętności. Od czasu wielkiej wojny pojawiło się tylko sześciu pilotów szóstego modelu, z czego troje jest jeszcze uczniami.
    Po usłyszeniu wiadomości o teście, wszyscy w klasie zaczęli rozmawiać o ich prawdopodobnych umiejętnościach i o tym ile ich będą mieli. Trwało tak do czasu, aż do klasy przewodniczący klasy Samuel Shmith. Przychodzi on jak zawsze ostatni do klasy, bo ciągle miał jakieś sprawy do załatwienia. Był też on klasowych królem plotek. Robił to może dlatego, że był on niższy od większości dziewczyn w klasie, a razem z jego blond włosami przypominał on dziewczynę.
– D… Dź… dziś – mówił zdyszany, jednak wszyscy słuchali go z uwagą. – Dziś do na.. naszej klasy, ma dojść nowa ucze… nnica. – złapał na chwile oddech i mówił spokojnie dalej. – Podobno przeniosła się do nas z piętnastego okręgu.
    Hałas w klasie przekroczył dopuszczalne normy tak, że nie można było odróżnić kto co mówi.
– Piętnasty okręg! Przecież tam jest szkoła tylko dla dziewczyn.
– Słyszałem, że każda z tamtejszych uczennic jest niezwykle piękna. Może być nawet ładniejsza od przewodniczącej.
– Podobno każda z uczennic należy tam do KSPT ( kobiece stowarzyszenie  pilotów Titanusów). Mieści się tam też ich siedziba główna.
– Tak wiem o tym. U nas też mają członków. Mam tylko cichą nadzieję, że ta nowa nie będzie chciała się do nich przyłączyć.
– Ciekawe po co i jak się przenosi. Myślałem, że jeśli jakaś dziewczyna tam się zapisze to nie da się wypisać.
– Może ona ma jakieś wpływy, że z zdołała się  stamtąd wyrwać.
– A może ona woli szkołę z facetami, jeśli tak to jestem do jej usług. Ha ha ha…
– Cisza!! – krzyknął nauczyciel który właśnie wszedł do klasy i zapanował spokój.
    Pierwszą lekcją zawsze była lekcja wychowawcza trwająca przez godzinę. Naszym wychowawcą był pan Whitman, czterdziestoletni łysiejący mężczyzna zawsze chodzący w dresie. Był on na swój nietypowy sposób straszny. Dlatego nikt nie chciał z nim zadzierać. Każdy bał się jego wzroku jak u seryjnego mordercy. Straszniejszym od niego był tylko, wspomniany wcześniej, dyrektor Magnus Mayers.
– Jak wchodzę to ma panować bezwzględna cisza- kontynuował twardym głosem wychowawca. –Więc… jak pewnie część z was słyszała, sądząc po hałasie jaki spowodowaliście, że dziś do klasy dołączy nowa osoba. Przeniosła się do nas ze szkoły z piętnastego okręgu. Jak zapewne wiecie to jest elitarna szkoła dla dziewczyn. Zaraz ją wprowadzę, jeśli jednak usłyszę jakiekolwiek komentarze, to osoby, które będą gadać, polecą na dywanik do dyrektora. Zrozumiano!
    Wszyscy w kasie równo kiwnęli głową. Nauczyciel podszedł do drzwi, otworzył je i zaprosił stojącą na zewnątrz osobę. Każda osoba w klasie wstała by godnie ją przywitać, choć tak naprawdę chcieli ją lepiej ujrzeć. Dziewczyna, która weszła była nieziemsko piękna. Długie, proste kruczoczarne włosy opadały jej ponad łokcie. W jej jasnobłękitnych oczach chciało się utonąć. Jej mleczna skóra, szczupła sylwetka oraz duże falujące piersi podkreślała tylko jej piękno. Nosiła biało- zielony damski mundurek naszej szkoły. Drugi kolor zawsze oznacza titanusa jakim może kierować. Zielony oznacza, że uczeń maksymalnie kierował titanusem pierwszej klasy, niebieski - drugim, żółty - trzecim, fioletowy - czwartym, czerwony - piątym, a czarny szóstym.
– Przedstaw się i powiedz coś o sobie –powiedział nauczyciel.
– Miło mi was poznać. Nazywam się Elizabeth Knight. – powiedziała słodkim głosem. –  Pochodzę z  piętnastego okręgu. Przeniosłam się tu ponieważ madame Shirley przepowiedziała mi, że poznam tu mojego przyszłego męża.
– Co?!!! – krzyknęli wszyscy razem z nauczycielem. Dziewczyna zareagowała na to szerokim uśmiechem.
    Nauczyciel nawet na to nie zareagował. Był równie zdumiony jak reszta klasy. Madame Shirley tak naprawdę nazywa się Anne Bjorg i jest jedną z pilotów szóstego modelu. Jest również znana z nietypowej umiejętności nazwanej analityczny głos przyszłości. Słyszy ona głos mówiący  o niedalekiej przyszłości . Nie słyszy ona jednak żadnych dźwięków pochodzących z tamtych czasów. Umiejętność ta pozwala jej czasami przewidzieć nadchodzące ataki. Nie działa ona jednak na zawołanie i bardzo rzadko podaje dokładne szczegóły. Czasami daje wskazówki, co trzeba zrobić aby przepowiednia się spełniła oraz konsekwencje ich niespełnienia. Jej umiejętność została potwierdzona naukowo, ale nie została ona dokładnie wyjaśniona.
    Dziewczyna spokojnym krokiem ruszyła przez sale. Wszyscy z wyjątkiem mnie patrzyli jak przechodziła koło nich. Usiadła ona przy ostatnim wolnym pulpicie, tuż obok mnie. Nauczyciel głośno zakaszlał i cała klasa zwróciła się ku niemu. Nieraz jednak po kryjomu, zerkali na nią ze zdziwieniem, a ona na to odpowiadała uśmiechem.
    Nauczyciel w spokoju sprawdził listę obecności, by potem, jak zwykle, mówić o sprawach obecnych, zarówno szkolnych jak i światowych. Większość uczniów słuchało, choć zdarzało się usłyszeć niejedno głośne westchnienie lub ziewnięcie. Następną lekcja trwa cztery godziny. Polega ona na samodzielnym uczeniu się. Wokół każdej osoby ustawiana jest bariera dźwiękoszczelna i uruchamia się panel.  W ciągu całego czasu trzeba zaliczyć co najmniej pięć testów z materiałem, mając do wyboru dziesięć różnych przedmiotów. Można było wielokrotnie wybierać dany przedmiot z kolejnymi po sobie różnymi zagadnieniami. Jeśli minimum zaliczyło się przed czasem można było wcześniej wyjść na przerwę obiadową. Gdyby komuś się to jednak nieudało to w weekend musiałby przyjść na zajęcia dodatkowe. Większość osób kończyła jednak w mniej niż dwie godziny. Niektórzy, w tym ja, zostawali do końca robiąc więcej niż to wymagano. Jeśli cały dostępny materiał na ten przedmiot został w pełni zrobiony to takie osoby nie musiały by chodzić na ten przedmiot.
    Prawie wszyscy uczniowie skończyli po dwóch godzinach. Jedną z pierwszych osób, które wyszły była nowa uczennica, a za nią większość osób, która normalnie siedziała do końca rozwiązując więcej niż potrzeba. Tylko ja przesiedziałem całe cztery godziny.  Potem poszedłem w kierunku stołówki. W szkole są trzy różne stołówki. W zależności od jakiego modelu titanusa prowadzisz to masz prawo jeść w lepszej stołówce. Nauczyciele mogą natomiast jeść wszędzie. Kiedy wszedłem było prawie pusto. Większość z uczniów albo zjadła albo jadła w akademikach lub na dworze.
    Wziąłem jedzenie, poszedłem do wolnego stolika i zacząłem jeść. Wtedy do sali weszła nowa uczennica. Zdziwiłem się tym, że była sama. Normalnie każdej nowo przeniesionej osobie, a zwłaszcza ładnej dziewczynie, towarzyszy grupka osób zadręczając ją pytaniami.  Ona zaś była całkiem sama. Wzięła swój obiad i zaczęła rozglądać się po sali. Kiedy jej wzrok padł na mnie uśmiechnęła się.  Bardzo mnie to zdziwiło, ale bardziej byłem zaskoczony tym, że zmierzała ona w moim kierunku, a potem usiadła przy moim stoliku. W momencie kiedy nasze oczy się spotkały nie wiedziałem już co mam robić. Zawstydzony zarumieniłem się i spuściłem wzrok. Ona jednak wciąż na mnie patrzała i po chwil zaczęła rozmowę.
– Cześć. Jestem Elizabeth, ale możesz mówić mi Eliz, Liz, albo Beth – zaczęła, a ja siedziałem w ciszy i wpatrując się w talerz. – Jesteśmy w tej samej klasie, co nie. Pamiętam cię bo siedzisz obok mnie. Wyglądasz mi na miłego chłopaka, mam nadzieje, że się zaprzyjaźnimy.
    Na chwile zamilkła i wpatrywała się we mnie. Miałem wrażenie, że chce by jej odpowiedzieć. Ja jednak nie wiedziałem jak z nią rozmawiać. Zresztą każdy odludek by się tak czuł. Podchodzi do ciebie dziewczyna piękna jak anioł, zaczyna z tobą rozmawiać i chce się zaprzyjaźnić. Wpatrywałem się tylko w jedzenie czekając na jej ruch, który w końcu nastąpił.
– Widzę, że jesteś jednym z tych tajemniczych milczących tajnych agentów – powiedziała z uśmiechem, próbując mnie rozweselić. – Jeśli nie chcesz mówić to ja będę gadać. Jak zechcesz to coś powiedz.
    Przytaknąłem głową, ale tylko po to żeby nie wyjść na niegrzeczną osobę. Ona za to ponownie się uśmiechnęła, jak gdyby nigdy nic. Wstrząsnęła włosami i przybliżyła głowę do ławki tak, że chcąc nie chcąc musiałem na krótką chwilę na nią spojrzeć. Nasze oczy spotkały się ponownie i na krótką chwilę serce zaczęło mi walić jak oszalałe. Ja, osoba, która na wszystko reagowała ze stoickim spokojem, chciałem zatrzymać tę chwilę. Zdarzyło mi się to po raz pierwszy w życiu. Tak się zmieszałem, że rumieniec znowu wyskoczył mi na policzkach. Ona się głośno roześmiała i ponownie zaczęła mówić.
– Wiesz, jesteś na swój sposób uroczy. Nie to co tamci. Rozmawiałam już z wszystkimi z klasy oprócz ciebie.  A, po raz pierwszy nie wiem jak się zachować. Madame Shirley, ta o której wspominałam, kazała mi porozmawiać ze wszystkimi w klasie, jednak gdy jestem z tobą… No wiesz… Po raz pierwszy mam problem jak zmusić kogoś by się do mnie odezwał. To trochę irytujące, a zarazem ciekawe doświadczenie.
    Zaczęła bawić się włosami. Zdawało się, że ta rozmowa ją bawi. Po chwili zdałem sobie sprawę, że to co ona robi można by spokojnie nazwać flirtem. Jej zachowanie tak bardzo mnie zaintrygowało, że nie zauważyłem trzech nadchodzących dziewczyn, w tym jedna z naszej klasy, które należały do KSPT. Dało się to rozpoznać po naszywkach na ubraniach. Wszystkie trzy spojrzały na mnie pogardliwie, a ta z nich w biało- czerwonym mundurku przemówiła do nowej dziewczyny.
– Wiesz ile czasu cię szukaliśmy! – zaczęła wysokim tonem. ¬– To, że do nas kiedyś należałaś, nie znaczy jednak, że możesz nas wykorzystywać do odpędzania swoich fanów.
– Przepraszam – odpowiedziała łagodnie Beth kłaniając się na chwilę. – Przecież wiesz, że muszę porozmawiać z każdym z klasy. A z niektórymi nie da się rozmawiać, kiedy wszyscy wokół chcą coś od ciebie. Zresztą sama wiesz przewodnicząca Kate.
    Po tych słowach Beth uśmiechnęła się. Kate, a właściwie Katherine Borduox, która dowodzi szkolnym KSPT, zacisnęła zęby i uderzyła pięścią w stół tak mocno, że kilka osób siedzących jeszcze w stołówce spojrzało się na nią.
– Uważasz, że to zabawne – odpowiedziała gniewnym tonem. –Powinnam cię teraz spoliczkować za twoje zachowanie, ale tego nie zrobię. – wyprostowała się i zaczęła mówić spokojnie. – Pamiętaj jednak, że to, że zmieniłaś szkołę z powodu przepowiedni naszej ukochanej Madame Shirley dla mnie nic nie znaczy.
– Wiem, wiem… Dla mnie też to nie ma wielkiego znaczenia. – po raz kolejny się uśmiechnęła. – Ja na razie chcę wypełnić jej słowa i porozmawiać ze wszystkimi w mojej klasie. Ten chłopak – wskazała na mnie. – Jest ostatnią osobą z mojej klasy z którą nie rozmawiałam. Choć nie ważne co do niego mówię to i tak nie chcę się do mnie odezwać. Może ty coś wiesz Sun.
    Powiedziała to do Azjatki z naszej klasy. Ta chwilę się zastanawiała potem zaczęła intensywnie patrzeć na moją twarz jakby próbowała sobie mnie przypomnieć.
– Czy on, rzeczywiście jest z naszej klasy, bo go nie pamiętam. – w końcu powiedziała.
– Tak on jest z naszej klasy – odrzekła Beth. – Z resztą siedzi obok mnie.
– Naprawdę?!  Ja go sobie nie przypominam. Czy ty naprawdę jesteś z naszej klasy? – Spytała mnie, a ja kiwnąłem potwierdzająco. – Naprawdę? Może byłeś chory bo ja cię naprawdę nie pamiętam.
    Ja kiwnąłem zaprzeczająco. W tym samym czasie do sali weszło kilkoro z uczniów z naszej klasy. Od razu zauważyli oni nową uczennicę. Ta od razu wstała, wzięła swoją tacę i odchodząc z koleżankami mrugnęła do mnie mówiąc:
– Następnym razem zmuszę cię, żebyś się do mnie odezwał. Pamiętaj!
    Po tych słowach straciłem ją ze wzroku. Pierwszy raz od dwóch miesięcy, czyli odkąd zacząłem chodzić do tej szkoły jakaś dziewczyna sama do mnie podeszła chcąc ze mną rozmawiać. Na dodatek flirtowała ze mną oraz mówiła, że jeszcze ze mną porozmawia. Tak się tym przejąłem, że omal bym się nie spóźnił na kolejne zajęcia.
    Poranne zajęcia były takie same dla wszystkich lat. Natomiast popołudnie zależało od kilu aspektów. Zależało to od roku na którym się było, od dnia tygodnia oraz od poziomu wszystkich uczniów z klasy. Zawsze jednak w poniedziałki pierwsze klasy miały treningi przy pomocy titanusów. Korzystano na nich z titanusów alfa, do czasu, aż każdy z uczniów miał poziom drugi. One i wyższe modele były konstruowane przez niezależne firmy które przyjeżdżały na specjalne targi na których każdy niezdeklarowany uczeń miał wybrać swojego sponsora. Firmy jednak miała swoje wymagania i limity, tak więc nie każdy mógł pilotować model znanych firm.
    Nasza klasa na razie korzystała z modeli alfa. Nawet klasowy bohater mimo, że posiada on lepszy model to na tych zajęciach musi korzystać ze szkolnego. Zajęcia te zazwyczaj odbywały się na świeżym powietrzu na specjalnych do tego przedmiotu arenach wielkości dużego stadionu piłkarskiego. Kiedy przyszedł nauczyciel wszyscy już byli rozgrzani i czekali na znak by zasiąść do sterów.  Zajęcia prowadził najstarszy nauczyciel w szkole pan Snow. Nosił on rzucający się w oczy tupecik i duże okulary. Niektórzy śmiali się z niego mówiąc, że on był pierwszym pilotem titanusów w historii. Zdarzało mu się nawet dziwnie mówić do uczniów. Mimo tego na zajęciach dość żwawo poruszał swoją maszyną. Od razu spostrzegł on nową uczennicę.
– Pani chyba nie chodzi do tej klasy? – zaskrzeczał.
– Właśnie się tu przeniosłam. Nazywam się Elizabeth Kn…
– A chyba już wiem – przerwał nauczyciel. – Panienko Elizabeth nie znam panią, ale słyszałem, że ktoś się tu przeniósł. Witam panią. Skoro jest panna nowa to może rozpocznie panienka zajęcia i pokaże dzisiaj w walce co umie.
– Dobrze. A z kim mam walczyć?
– To niech już sobie panienka wybierze przeciwnika.
    Zapanował chaos. Prawie każdy chciał spróbować walki z nową uczennicą. Ona jednak nie zwracała na to uwagi. Rozejrzała się po uczniach i po chwili wskazała na mnie.
– Aahh… Panicz Duch. – powiedział smętnym głosem nauczyciel. – No dobrze skoro taka jest pani decyzja to proszę zająć miejsca.
    Oboje wsiedliśmy do pojazdów. Ja nie odezwałem się na to ani słowem. Widziałem jednak wśród kolegów z klasy zazdrosne miny. Część z nich zaczęła się zastanawiać kim ja jestem. Do tej pory na zajęciach byłem w parze tylko z nauczycielem. Teraz jednak miałem być w parze z innym uczniem, w dodatku z dziewczyną, która dopiero co się przeniosła. Pomimo, że byłem dość dobry w sterowaniu titanusem, zacząłem się peszyć. W głowie zaczęły mi się mylić różne sekwencje sterowań.
– Będziecie walczyć pięć minut – powiedział nauczyciel i dał znak do startu.
– Kiedy z tobą wygram to zmuszę cię byś ze mną porozmawiał. – powiedziała z pasją Beth.
    Sparing się zaczął. Pierwszy cios zadała ona. Jej prawy sierpowy został przeze mnie zablokowany. Walki w modelach alfa głównie odbywały się na pięści, pomimo tego, że miały one wbudowane karabiny. Dlatego wygrywał ten, kto lepiej i dokładniej steruje robotem. Przed jej drugim atakiem zrobiłem unik. Widać było, że ona ma doświadczenie w takich walkach. Kiedy zaatakowała prawą ręką po raz trzeci, uchyliłem się i złapałem ją za rękę. Próbowała się wyrwać, ja nie ustępowałem. Drugą ręka uderzyła w mnie głowę. Lekko mną zatrzęsło, ale ciągle ją trzymałem. Zanim zdążyła zareagować złapałem drugą rękę. Ona widząc co się dzieje z całej siły próbowała się zmusić mnie do puszczenia którejś z rąk. Ja nie odpuszczałem. Próbowałem ją do siebie przyciągnąć wtedy ona zrobiła coś czego się nie spodziewałem. Skoczyła na mnie, potem oparła nogi o mój kokpit i z całej siły się od niego odbiła robiąc fikołka oraz uwalniając w ten sposób swoje ręce.
    Wszyscy w klasie byli zachwyceni. Taki manewr nie jest łatwy do wykonania, w szczególności dla początkującego. Dlatego po jego wykonaniu doszło do burzy oklasków.
- Nieźle walczysz. – powiedziała Beth. – Nie dam ci jednak wygrać.
- Dwie minuty do końca – powiedział nauczyciel.
    Słysząc to postanowiłem postawić wszystko na jedną kartę. Znałem dobrze budowę modelu alfa razem z jego słabymi punktami i postanowiłem to wykorzystać. Tym razem to ja zaatakowałem. Rzuciłem się na nią z całym impetem. Ona zaczęła się cofać. Wtedy ponownie złapałem ją za prawą rękę. Ona jednak była na to przygotowana. Zrobiła zamach lewą nogą co zmusiło mnie do zwolnienia uścisku i odsunięcia się od niej. Bez chwili zawahania zaatakowała mnie ponownie. Uniknąłem ciosu jednocześnie ponownie łapiąc ją za ramię. Szybkim krokiem zaszedłem ją od tyłu zmuszając ją do pochylenia się. Zwykłemu człowiekowi taki manewr zadał by ból, ale w przypadku robotów to nie miało znaczenia. Próbując się wyrwać obróciła ona drugą rękę o sto osiemdziesiąt stopni i chciała mi zadać uderzenia. Wtedy ja zrobiłem coś co chciałem zrobić od początku starcia. Wyrwałem jeden z kabli zasilających robota wyłączając go. Widząc to nauczyciel stwierdził, że zwyciężyłem.
    Rozejrzałem się dookoła siebie. Widziałem nienawistne spojrzenia kolegów z klasy. Gdybym przegrał to pewnie nie zwracaliby na mnie uwagi. Teraz jednak byłem w ich oczach wrogiem publicznym numer jeden. Te spojrzenia jednak były niczym wobec tego co się stało później.
    Ponownie podłączyłem zasilanie do titanusa Beth i razem z nią zeszliśmy z miejsca walki. Ja wysiadłem pierwszy i stanąłem pod jej robotem. Wtedy do tego doszło. Wychodząc dziewczyna potknęła się i zaczęła spadać. Chciałem ją złapać lecz ona przygniotła mnie. Nasze usta złączyły się w pocałunku, a moje ręce powędrowały na jej pierś i udo. Pomimo, że ta sytuacja trwała tylko chwilę, wiedziałem, że wieść o niej szybko rozejdzie się po szkole.
    Dziewczyna przez chwile patrzała na mnie nie wiedząc co się dzieje. Kiedy zrozumiała sytuacje szybko się ode mnie odepchnęła, a potem mnie spoliczkowała. Słychać było mocne chlast. Potem ona obróciła się i położyła się obok mnie. Ja podniosłem głowę i w tym momencie zauważyłem ranę na jej kostce. Ona po chwili też to poczuła i się za nią złapała. Bez problemu wstałem patrząc jak zwija się z bólu.
- Duch zabierz ją do pielęgniarki niech zobaczy tę kostkę – powiedział nauczyciel.
    Wszyscy naokoło byli oburzeni. Najpierw z nią walczyłem i wygrałem, potem ona na mnie spadła i mnie pocałowała, a teraz miałem się nią jeszcze zaopiekować. Kilka osób w klasie, w tym dziewczyna z KSPT zaczęło protestować. Nauczyciel szybko ich uciszył, a mnie kazał się pośpieszyć. Wziąłem więc dziewczynę na barana. Ona nic jednak nie mówiła tylko zaciskała zęby z bólu. Nie zważając na zazdrosne spojrzenia, opuściłem stadion i skierowałem się w stronę głównego budynku. Po drodze widziałem, kilku uczniów z innych klas. Patrząc na nas zaczęli szeptać między sobą. Mnie to jednak nie interesowało. Teraz zależało mi jedynie na dotarciu do celu. Nie byłem wysportowany więc noszenie dziewczyny na plecach przez długi czas było dla mnie nie lada wyzwaniem. Nie chciałem jednak wyjść na mięczaka więc pomimo zmęczenia dalej szedłem. Po drodze myślałem jak ona musi cierpieć, dlatego się nie poddawałem.
    Po kilku minutach nareszcie dotarłem do celu. Powoli otworzyłem drzwi i wszedłem. Kiedy pielęgniarka nas zobaczyła od razu kazała mi położyć dziewczynę na łóżku i spytała co się stało. Po mojej krótkiej historii, nakazała mi odpocząć, a sama zajęła się pacjentką. Okazało się, że dziewczyna zwichnęła kostkę, a z powodu upadku z wysokości ból był większy niż normalny. Po nastawieniu otrzymała ona tabletkę przeciwbólową i szybko zasnęła. Następnym do badania byłem ja. Pomimo, że nic mnie nie bolało pielęgniarka chciała się upewnić czy nic mi nie jest. Okazało się, że miałem tylko małe zadrapanie. Kazała mi jednak zostać i poleżeć chwilę, aż dziewczyna się nie obudzi.
    Leżałem tak patrząc na jej śpiącą twarz i rozmyślając o tym co się wydarzyło. Wiedziałem, że od teraz nie będę miał spokoju w szkole. Jednak w tym momencie nie interesowało mnie to. Miałem tego dnia swój pierwszy pocałunek i to z piękną dziewczyną na której twarz patrzałem. Musiałem się porządnie za rumienić bo, kiedy pielęgniarka na mnie spojrzała uśmiechnęła się. Dla mnie nawet to nie miało znaczenia. Słodki uśmiech śpiącej Beth sprawiał, że wszystko wokół zaczęło dla mnie blaknąć. Pomyślałem wtedy „ czy się w niej nie zakochałem”. Po chwili jednak zrozumiałem, że to musi być naturalna reakcja po moim pierwszym pocałunku. Uznałem, że odrzucę te uczucia, które były dla mnie chwilowym zauroczeniem.
    Godzinę później dziewczyna obudziła się. Kiedy spojrzała na mnie musiała sobie przypomnieć co się wydarzyło, bo zarumieniła się. Szybko zdała sobie z tego i obróciła się tak bym ją nie widział. Będąc wciąż pod wpływem jej uroku uznałem, że to jest słodkie. Nie mogłem jednak wydusić z siebie żadnego słowa. Chciałem przecież pozbyć się uczuć do niej więc też się obróciłem aby na nią nie patrzeć. Serce biło mi jak opętane. W chwili słabości obróciłem patrząc na nią. Ona najwyraźniej też o tym pomyślała i nasze oczy się spotkały. Obydwoje poczuliśmy się nie swojo. Patrzeliśmy jednak na siebie przez dłuższą chwilę. Słyszałem głośno bicie swojego serca i wydawało mi się, że jej serce bije w tym samym rytmie. Po chwili ona się obróciła, więc i ja zrobiłem to samo.
- Dziękuje – powiedziała nieśmiałym głosem.
- Nie ma za co – odpowiedziałem tak cicho, że nie wiedziałem czy nawet mnie usłyszała.
    Wtedy do gabinetu weszło kilka dziewczyn. I podeszło do niej. Kątem oka zauważyłem ich pełne pogardy spojrzenia. Wstałem i nie oglądając się za siebie wyszedłem.